Schroniska Beskidu Wyspowego

Beskid Wyspowy to rejon wyjątkowo ubogi w miejsca noclegowe. Ciężko jednoznacznie wskazać przyczynę takiego stanu rzeczy. Dość powiedzieć, że schroniska PTTK w Beskidzie Wyspowym są tylko dwa. Dodajmy do tego jedną bazę namiotową, parę szkolnych schronisk młodzieżowych (wszystko czynne tylko w wakacje), jeden ośrodek rekolekcyjny i jeden ośrodek szkoleniowy, by otrzymać smutny obraz infrastruktury noclegowej w regionie.

Pozytywy? Każdy z wymienionych obiektów noclegowych ma swoją niepowtarzalną specyfikę.

1.  Schronisko PTTK na Luboniu Wielkim

Sylwetką schronisko przypomina trochę kamienną wieżę warowną, ustawioną na Luboniu jakby jeszcze przez średniowiecznego władcę tych ziem. Pomysłodawcą i inicjatorem budowy był w rzeczywistości Stanisław Dunin-Borkowski – etnograf, przyrodnik, znawca Beskidu Wyspowego. Borkowskiemu zamarzyło się schronisko nietypowe, z oknami wychodzącymi na wszystkie cztery strony świata. Do swego pomysłu przekonał prominentnych obywateli Rabki. Budowę wsparła zarówno parafia w Rabce, jak i lokalny oddział Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. Prace ukończono w 1931, otwarcie uświetniając Mszą Świętą, występami chóru i pokazem sztucznych ogni.

Na przestrzeni kolejnych lat schronisko rozwijało się, zyskując dostęp do wody (wykopana wówczas studnia używana jest po dziś dzień). Niedługo później na Luboń podciągnięto kable telefoniczne, zaadoptowano także pod potrzeby schroniska starą szopę stojącą nieopodal wieży. Odremontowany w tamtym czasie budynek stoi do dziś, to popularna wśród turystów bacówka zwana czasem Babą Jagą. Od 1999 roku gospodarzem schroniska jest Krzysztof Knofliczek.

Schronisko na Luboniu Wielkim posiada 10 miejsc noclegowych w wieży i około 15 w bacówce. Sala wspólna w wieży zlokalizowana jest na 1 piętrze. Rozpościera się z niej niezrównany widok na cztery strony świata. Bacówka mieści 2 pokoje prywatne oraz salę wspólną na piętrze. Zorganizowano tutaj także prowizoryczną kuchnię. Minusem bacówki jest słabe ogrzewanie i brak toalet.

Dlaczego Luboń Wielki?

Atuty schroniska? Z pewnością lokalizacja i dostępność. Schronisko czynne jest cały rok i położone na przecięciu kilku szlaków turystycznych. Zielony szlak z Rabki-Zaryte utrzymywany jest w każdą pogodę, zimą najłatwiej dotrzeć tędy na szczyt. Zmotoryzowani docenią istnienie szlaku czerwonego z przełęczy Glisne. W rejonie przełęczy można bezpiecznie i bezpłatnie zaparkować samochód, a stąd już tylko 45 minut stromego podejścia na Luboń. Taki wariant pozwala dotrzeć z Krakowa do drzwi schroniska w niecałe 2 godziny! Warto wspomnieć jeszcze o szlaku żółtym, zwanym Percią Borkowskiego, prowadzącym przez Rezerwat Luboń Wielki i największe gołoborze w Beskidzie Wyspowym.

Więcej o trasie Przełęcz Glisne – Luboń Wielki w moim wpisie: Luboń Wielki.

Luboń Wielki doceniany jest także przez miłośników jaskiń oraz paralotniarzy, który na górze znajdą doskonałe warunki do rozwijania swojego hobby. Z platformy widokowej przed schroniskiem podziwiać można Szczebel i położony u jego stóp Tenczyn, a przy dobrej pogodzie także Lubogoszcz, Śnieżnicę, Ciecień, Golec i Kotoń. Patrząc w przeciwną stronę, dostrzec można Gorce i Tatry. W pobliżu schroniska znajdziemy zadaszoną kaplicę i miejsce na ognisko.

Nie dla mięczaków

Minusy schroniska? Iście spartańskie warunki noclegowe. Schronisko nie posiada toalet, sławojki postawiono kilkadziesiąt metrów obok głównego budynku. Wycieczka do toalety chłodną jesienną nocą nie należy do najprzyjemniejszych. Pomimo wykopanej studni, w schronisku brakuje także wody. Bacówka nie posiada w ogóle łazienek i pryszniców, w budynku głównym prysznic dość często bywa nieczynny. Zmęczony, brudny i spocony turysta nocujący w schronisku nie ma możliwości nawet przepłukać wodą twarzy… Jedzenie? Przeciętne i niestety nie najtańsze. Normą są braki w menu.

Pomimo wspomnianych wyżej braków, gorąco zachęcam do spędzenia przynajmniej jednej nocy na Luboniu. Schronisko rzadko bywa przepełnione, dzięki czemu późnym wieczorem możemy bez przeszkód wsłuchać się w ciszę nocy i obserwować błyszczące na niebie gwiazdy. Brak innych źródeł światła sprawia, że wypatrzeć można nawet niewidoczne w mieście astronomiczne „perełki”. Gdzieś w oddali majaczy łuna miasta, tak odległa i mało realna tutaj na szczycie góry…

Aktualną ofertę schroniska, cennik i dane kontaktowe sprawdzicie tutaj: link.

2. Schronisko PTTK na Kudłaczach

Drugim i ostatnim schroniskiem PTTK w Beskidzie Wyspowym jest schronisko na Kudłaczach. Położone jest bardziej na północ i niżej niż schronisko na Luboniu Wielkim, a dokładnie na wysokości 730 m n.p.m. Jak chwalą się gospodarze obiektu, jest to jedyne schronisko PTTK, do którego można dojść pieszo z Krakowa w ciągu jednego dnia. „Spacer” taki zgodnie z mapą powinien trwać bagatela 9 godzin.

Bezpośrednio do schroniska dotrzemy szlakiem czerwonym z Myślenic przez Uklejną i Działek, lub od strony Węglówki przez Lubomir. Czerwony szlak jest jednym z najpopularniejszych w Beskidzie Wyspowym, a trasa Myślenice – Kudłacze – Lubomir to taki beskidzki klasyk. Szukający alternatywy mogą rozważyć trasę szlakiem czarnym z Pcimia. Ta droga jest szczególnie popularna wśród turystów zmotoryzowanych, na długim odcinku prowadzi drogą asfaltową. Piechurom raczej ten szlak odradzam. Ostatnią, najrzadziej wybieraną opcją jest przejscie szlakiem zielonym z Poręby przez Kamiennik i Suchą Polanę. Droga dzika, pusta i interesująca. Nie zabraknie jaskiń, skał, kamieniołomu i ciekawostek przyrodniczych.

Kudłacze to młodszy kuzyn schroniska na Luboniu Wielkim. Nieformalnie użytkowane od 1991 roku, oficjalnie otwarte zostało dopiero w 1995 roku. Gospodarzem jest znany nam także z Lubonia Krzysztof Knofliczek. Wybudowane staraniem PTTK, kształtem i rozmiarem przypomina bardziej bacówkę niż schronisko. Obiekt pomieścić może 37 osób w pokojach dwu, trzy i wieloosobowych. Przy schronisku  można się też rozbić z namiotem lub skorzystać z zadaszonej wiaty. Ceny noclegu identyczne jak na Luboniu Wielkim.

Pułapka turystyczna

Schronisko PTTK na Kudłaczach jest zdecydowanie bardziej zatłoczone niż wieża na Luboniu Wielkim. Wpływ na to ma z pewnością dogodny dojazd do schroniska – od strony Pcimia dojedziemy niemal pod same drzwi chatki. Także od strony Myślenic zaparkujemy samochód w odległości 15-20 minut marszu od schroniska. Polana Nad Nowinami, gdzie wybudowano chatkę jest jednym z niewielu miejsc w Beskidzie Wyspowym, gdzie zawsze jest tłoczno, głośno i gwarno. Dla osób docierających na Kudłacze od strony Kamiennika lub Lubomira, kontrast między cichymi, bezludnymi szlakami a zatłoczoną i głośną polaną jest szczególnie uderzający.

Co poza łatwym dostępem przyciąga turystów na polanę Nad Nowinami?

Jedzenie! Kudłacze to miejsce, gdzie zjemy naprawdę dobrze i do syta. Duża liczba zwiedzających gwarantuje, że serwowane jedzenie jest świeże, nie leży całymi dniami w zamrażarce. W sali wspólnej panuje bardzo przyjemna atmosfera – jest ciepło, gra spokojna muzyka, wystrój sali współgra z lokalizacją. Część obrazów i rzeźb wystawiona jest przy okazji na sprzedaż. Bywalcy schroniska wiedzą, że w bufecie można zapytać o miód z pasiek położonych na okolicznych zboczach…

Muszę przyznać, że do Kudłaczy mam stosunek niejednoznaczny. Z jednej strony odstrasza mnie natłok turystów, hałaśliwe śmiechy, lejące się piwo, krzyczące dzieciaki i dymiące ogniska. Po całym dniu spędzonym sam na sam z przyrodą powrót na łono cywilizacji jest raczej bolesny. Z drugiej strony komercja Kudłaczy ma wydźwięk mimo wszystko pozytywny. Robiąc dobry interes na niedzielnych turystach, schronisko nie zatraciło swojego charakteru. Jakość oferowanych posiłków i noclegu jest zadowalająca, obsługa uprzejma i uśmiechnięta, zapytana pomoże. Tu ciągle najważniejsze są góry. A że przy okazji da się zarobić trochę grosza? To chyba znak czasów. Strona schroniska tutaj.

Na koniec słowo o dostępnych panoramach. Kudłacze położone są dość nisko, na zalesionym terenie, stąd widoki nie będą spektakularne. Sprzed schroniska otwiera się widok na Beskid Makowski, Beskid Mały i Beskid Żywiecki, w tym Babią Górę. Na dobry początek powinno wystarczyć!

Schroniska PTTK Beskid Wyspowy

Schroniska Beskidu Wyspowego odwiedzałem z przewodnikiem „Beskid Wyspowy” wydawnictwa Rewasz. Dariusz Gacek opisuje w nim izolowane górskie „wyspy” tak często pomijane przez turystów i zapomniane przez przewodniki. Ciężko nie zgodzić się z nim, że właśnie w Beskidzie Wyspowym można jeszcze znaleźć autentyzm, spokój, puste szlaki, dziką przyrodę i życzliwych ludzi. To niepozorne pasmo górskie kryje liczne jaskinie, jeziorka, strome podejścia, wspaniałe panoramy, tajemnicze i rozległe leśne łąki… Przewodnik kupicie już za 29 PLN na przykład TUTAJ.

A tu zapoznać się możecie z całą ofertą wydawnictwa Rewasz: KLIK. Zachęcam do lektury tego moim zdaniem najlepszego wydawnictwa na polskim rynku.

PS. plecak w góry już masz?

Pomogłem? Zainteresowałem? Doceniasz to, co robię? Podziękuj mi osobiście dołączając do grona fanów na Facebooku - dla Ciebie to jedno kliknięcie, u mnie tyle radości :)

A jeśli jesteś dopiero pierwszy raz na blogu, to najlepiej zacznij od TEJ STRONY